گوش بده عزیزم. این سمفونی عظیم ویرانی‌ست. این صدای شکستن استخوان است. این صدای فروپاشی‌ست. این واژگون شدنی‌ست بی‌برگشت. این از بین رفتن است. این فریادهای بلند آوارگی‌ست. نت‌ها را ببین که چه خوب و هماهنگ ترس و هراسش از ناشناخته و قدم در مسیر ندیده را برملا می‌کنند. این صدای گوشت و پوست مشتاق به پیوستن به خاک است. به این صداهای رهای سرگردان گوش بده عزیزم. صدای پاشیدن آب و بوی کافور و پیچاندن کفن است. این صدای تابوت است. این ته است. پایان است. این صدای آرام انتهاست. این سکوت زیبای "شب عروس" است. گوش بده عزیزم، گوش تیز کن عزیزم، این صدای میخ نگاه توست که بر تابوت کوبیده می‌شود...