"کاتیوشا، سعادت را در کم بجوی. از هر چیزی به کمش بسنده کن. آدم‌های کم. اشیای کم. زندگی کم. قناعتی که تمام تلاش‌ها و حرص‌ها و رشک‌ها را به محل واقعی خود سوق دهد؛ بی‌ارزش. آنجایی که با خودبسندگی، به درمان خودت برخیزی و خود مرکز جهان خود با پیرامونِ هاله‌واری که اگر نه بی‌تأثیر، کم تأثیرت از آن‌که بتواند قدم‌هایت را در راه برگزیده، سست کند. هر لحظه آماده برای تمام شددنی که می‌تواند در هر لحظه اتفاق بیفتد"...