"رد پروانه" هم چه بدونم، کتاب عجیبی‌ست. اصلا نمی‌تونم باور کنم یه انسان، همچین چیز فوق‌العاده‌ای بنویسه. اونم زیر عنوان "یادداشت‌های روزانه". نگاه کردن و شناختنی که به یک چنین هنری ختم میشه از چیزاییه که واقعا حسودی رو در من تحریک می‌کنه. جابه‌جا هم اشاره به فلسطین. مور مور می‌شدم اصلا خیلی جاهاش. یادم باشی سالی یه بار بخونم حتما.
.
باعث بعد مدت‌ها برم دنبال این ویدیوی خاک خورده در گوشه‌ای. در رثای ادوارد سعید سروده شده و همون درویش همیشگی پر شور و تکان دادن زیبای دست‌هاش. حوالی دقیقه‌ی یازده یه بندی "با خون و خون و خون" شروع میشه و فکر کنم از باشکوه‌ترین تصویرهای فلسطینه که می‌تونم تصور کنم.
.
https://www.youtube.com/watch?v=6dn_l9hZMuE&t=22s