مرثیه‌بازی با عکس‌های خوشگل و چهره‌های ترگل ورگل کشته‌شدگان هواپیمای پارسال، نشان می‌دهد که آدمی در نهایت پستی و رذلی فقط و فقط به سرنوشت و زندگی و مرگ انسان‌های هم‌تراز خود اهمیت می‌دهد و برای کسی سوگواری می‌کند که می‌تواند از پس یک کورسوی ضعیف، شباهت خود و آن‌ها را ببیند. در این مورد، آدم‌های طبقه‌متوسطی که با پشت پا زدن به تمام امکانات فراهم‌شده، کشور خود را ترک می‌کنند و می‌خواهند خود را شهروند کانادای مأمن اختلاسگران ریشو و غیر ریشو و آمریکای واضع شدیدترین تحریم‌ها علیه مردم، کنند و از آنجا به ریش در داخل ماندگان بخندند و هرازگاهی هم نق بزنند که چرا نشسته‌اید که فلانی اعدام شد و چرا ساکتید که حقوق بشر پایمال شد. خیل قابل توجهی از همین آدم‌ها، بی‌تفاوت از کنار هفتاد و خرده‌ای آدمی رد می‌شوند که در تشییع جنازه‌ی قاسم سلیمانی کشته شده‌اند و شاید حتی از تعداد کشته‌شدگان این حادثه هم بی‌خبر باشند. حکومت هم در یک توافق نانوشته با مخالفین خود که به این قضایا تکیه نمی‌کند، حتی درصدد توضیح و پیدا کردن مجرم هم یرنمی‌آید و مخالفین جمهوری اسلامی که از آبان به دلیل آب داشتن و از حادثه‌ی هواپیما به خاطر نان داشتن تغذیه می‌کنند، چرا در برابر این یکی ساکت هستند؟ انسان‌هایی به ناحق و غلط و غیرمنطقی کشته نشده‌اند؟ کشته‌شدگان آبان و هواپیما انسان‌اند و کشته‌شدگان این حادثه-بلانسبت- حیوان؟...
شراب ترش
"مواجهه" با اتفاقات همیشه متفاوته. و باید متفاوت باشه.چون فقط "مرگ" مسئله نیست،"چرا مردن" مسئله است. در حقیقت مردن به خودی خود مسئله پیچیده و قابل اهمیتی نیست درست مثل زیستن.چون اتفاقیه که می افته و باید بیفته.
شکیلا
بنظرم شما اراده ی انسانی رو خیلی وقتی می بینی
وقتی گاهی دوستی کردن با دوستان شناخته ی طرفدار این ایدئولوژی ها سخت است چگونه نشناخته ناراحتشون باشم وقتی قربانی چیزی جز ایدئولوژیشون نبودن؟ حتی اگر سزاوارش باشن؟
قبول دارم که بسیاری بازیچه ان و جان ادمیزاد جان ادمیزاد است.ولی درین مقام صرفا میتونم خدا اونا رو هم بیامرزه ای بگم و رد شم...
در خودم غمی احساس نمیکنم...شاید غمو اندوهی که برای سایرین دارم حاصل چوگیری بیش نباشه...ولی حتی برای اون قشر نمیتونم جوگیر شم..
شکیلا
نه نه.بد نوشتم.سزاوار مردن نه.سزاوار غم خواری.
اونجایی قربانی باورشون شدن که پاشدن رفتن مراسم!اشنباهی نکردن قربانی شدن..
چون شباهت زیادی به دسته ی اول دارم اظهار نظر میکنم...
بله من برای ابان و برای حادثه ی هواپیما و برای کارگران فلان.معدن و برای تک تک افرادی که روزانه در تخت های بیمارستان جون میدن ناراحت میشم ولی هیچ جایی از درونم ناراحت اون 70 نفر نیستم.دلیلشم اینه که تمرکز و انسانیت بسیار زیادی لازمه که وقتی از یک ایدئولوژی و یک طرز تفکر بیزاری، برای جان دادن پیروانش دل بسوزونی.من دوستانی دارم که برای ترور قتل مرگ شهادت هرچیزی که اسمش هستِ این اقا استوری گذاشتن و سر سجاده تا صبح گریه کردن و فلان و چنان.دوستان خوبی هم هستند.با این وجود زمانی که این واکتش هاشون رو می بینم، نیاز دارم مدااام ب خودم یاداوری کنم این همونیه که فلان رفتار خوبو داره.از خشمگین نباش!
ذیگه چه برسه به این ادم های ندیده و نشناخته.
تنها این وسط یک چیز ناراحتم میکنه.اونم اینه که این 70 نفر هیچ عزاداری ندارن.دولت و حکومت که همه جا رو پر کردن ازتصاویر این اقا و ازش به عنوان قدیسه یاد میکنن ولی حتی اشاره ای به این 70 نفر نمیکنن. ماهم که از بند دیگه ای اویزونیم.این ها مظلوم واقع شدند.