بی‌توجه به نوع موسیقی‌ای که گوش می‌دهم هدفون و اسپیکر دو تجربه‌ی کاملا متفاوت شنیدن را برایم به ارمغان می‌آورند. هدفون با کمی بی‌فاصلگی و صداهایی درونی شده و انگار از درون آدمی در سرم پخش می‌شود و این شبیه به چرخاندن چاقو یا یک استخوان تیز در درونم است. در گوش دادن با اسپیکر اما انگار در درون مایعی غلیظ خوابانده شده‌ام و رفته‌رفته بیشتر در درون آن مایه مدفون می‌شوم، بدون آنکه درونی بشود، با نوعی احساس بیرونی و دربرگیری تمام سطوح بیرونی‌ام همراه است. حالا کدام بهتر است؟ جزئی از عمق یا کل سطح؟ سر کشیدن شوکران یا خوابیدن در میان شوکران؟ و چیزی که از قلم می‌افتد: کسانی که شوکران درست می‌کنند...