آدما تا یه جایی منتظر می مونن. تا یه جایی امید می خرن. دروغ می پوشن. لبخند هدیه می دن بهت. گله هاشونو مخفی می کنن و در بدترین لحظه به جای فریاد و پرخاش، آه می کشن برات. همه چی یه وقتی داره. یه تاریخی. ما همیشه یه تابی توانی در درونمون واسه انجام دادن بعضی کارا داریم. زندگی هر جوری شده با چرخ دنده های تیزش ما رو با خودش همراه می کنی. کثافت. انکارش می کنیم درست در لحظه ای که در بی دفاع ترین حال کف دستاش مچاله شده ایم...