یادته یه مدت کلا زل می زدیم به هم یا خیره می شدیم به روبرو و هیچی نمی گفتیم؟ هیچ چی برا گفتن پیدا نمی کردیم. به پوچی رسیده بودیم. به یه جور استیصال محض. بعدها، خیلی بعدها که اون پوچی از بین رفته بود و دوباره حرف می زدیم با هم، گفتی کلمه مال آدم های بدبخته. حالا چرا پرسیدم یادته کلودیا؟ چون شش ماه گذشته و هنوز یادم هستش. این یعنی فراموشت نکردم. و مصبیت اینه که الآن حتی نمی تونم صدات رو بشنوم که آره یا نه می گی...
+ آره. درست می گفتی. کلمه مال آدمای بدبخته....