بعضی آدم ها، بعضی زمان ها و بعضی مکان ها تنها برای یک بار شکل معنا به خود می گیرند و هر تلاشی برای تکرار آن ها بیهوده است. تبدیل می شوند به یک شعر غیر قابل ترجمه. باید آن ها را در جاودانگی خویش رها کرد و و با یاد، یاد محزونشان، خرسند شد. چه نگاه ها، دست ها، لمس ها، لبخندها، لب ها، شب ها... چه حرف هایی، چه کلماتی، چه آدم هایی...