و شاید گاهی دوست داشتن...

در یک کلمه: نمی ارزد...

گاهی عشق، گاهی نفرت، گاهی اشک، گاهی لبخند، گاهی سیگار و گاهی خود زندگی...

از زلیخا هیچ هم نمانده...

و از یعقوب تنها، چشمانش مانده...

ای شکوه مهجور...

و عشق... آه ای دیوانگی محض...

از زندگی بی تو...

از بوسه های بی عشق خسته ام، از بهارهای بی تو...

می دانم که روزی بازخواهد گشت..

به هزاران سالی فکر می کردم که باید بی تو در گورستان غربت سپری کنم. در دود مبهم سیگارم از یاد رفت...

ها...

حسادت از عشق نیست. حسادت خودِ عشق است...

کار از اندوه گذشته...

جلجتا! جلجتا! آه ای مسیح خونین تاج...

چرا سر جایت نیستی...

اندوه من از تو بی کران تر است ای آبی آسمان...

با گوشواره های از جنس مریم...

یا یک سبد آیینه، یک خوشه گندم زخمی، با دامنی از تبسم از دیدار خورسید بر می گشت...

بترسید...

وای بر روزی که آیینه ها بر حقیقت طغیان کنند و دروغ بگویند.
وای بر روزی که موج ها حباب ها را به ساحل نرسانند.
وای بر روزی که فاصله ها رنگ چشمان کسانی که دوستشان داریم را از یاد ما ببرند.
وای بر روزی که پیراهن هایم عطر دستان تو را ندهند.
وای بر روزی که کوچه ها از ازدحام تنهایان خالی شوند.
وای بر روزی که ابرها بغض هایشان را از ما دریغ کنند.
وای بر روزی که باران ها مرا به یاد تو نیاورند.
وای بر روزی که پرستو ها بر گرد سرمان طواف نکنند.
وای بر روزی که موهای مادران سفید بشوند.
وای بر روزی که مترسک ها بر ما نخندند.
وای بر روزی که راه های ملکوت بسته شوند.
وای بر روزی که شراب ها نعمت فراموشی را بر ما ارزانی ندارند.
وای بر روزی که نیلوفرها در آب غرق شوند.
وای بر روزی که خاطرات برای تنهایی کل بکشند...