آدمی در همین جا می ماند. لابلای آن کلمه. داخل همان استکان. کنار آن گل. در همان پک آخر. همیشه چیزی را جا می گذاری. چه لبخند باشد چه اشک. چه خاطرات بد باشد چه خوب. همیشه رد پایی می ماند. بخواهی یا نخواهی. فرقی نمی کند. می ماند. باید که بماند. چه آمیخته به بوی لجن چه آمیخته به بوی گل. همیشه می مانیم. همیشه می مانند. همیشه چیزی را جا می گذاریم...
اوه مادام. ببخشید. من فکر می کردم یوسفم را پیدا کرده ام ولی فقط پیراهنتان بوی آتش می داد...
عشق، چه خیانت بزرگی... اگر بگویی بیا بیاید، اگر بگویی نگاه کن نگاه کند و اگر بگویی باور کن...
زخم ها شیرین اند. فراق دوست داشتنی ست. زندگی زیباست. این سطر سراسر کذب است...
موسی دلم برای نیل، گهواره ات، لکنتت، دستان سپیدت، برای بیچارگی چشمانت هنگام جدا شدن از خضر، دلم حتی برای طور هم تنگ شده موسی...