در میانه ی راه گمم نکن...

به وجود عشق، اصالت سیاهی و زیباییِ چشمات ایمان دارم...

زن که نباس اینقد...

لبانش وسوسه ی گناه...

همین ها؟...

کافه ریزوتو؟ و سوار می شوی. با سرخی غمناک ماتیکت. با گل های پرپر شده ی شالت، با افوریای همیشگی ات و با آبی شهوتناک سوتینی که دروغ مانتوی سفیدت هرگز نمی تواند پنهانش کند. همین ها برای در یاد ماندن کافی هستند؟...

تلخ بد مزه ی آخر شب ها...

با رنج هایمان بیدار می شویم. با خاطراتمان زندگی می کنیم. به شراب ها پناه می بریم و با بت ها هم آغوش می شویم...

چرا کلودیا چرا؟...

آسمان، عاشقانه ی زیبای نگاهت بود...

کجاست؟...

عدمستان...

کل...

کل ما اُلهِی عن ذکر ا... فهو المیسر...

محال، مجال، نقطه...

آیا در میان گناهانت مجالی برای ارتکاب من مانده است؟...

و دست تکان می دهد، برای مردمش...

بازگشته. چونان مسیحی که دوباره زنده شده باشد...

موجود اما مرده...

تنهایی، ماهیِ افتاده در خاک است...