بامدادان می‌آید بر بالینم معمولا. تعجب می‌کنم هر بار. تکرار می‌شود اما تکراری نه. بال و پر دارد. یکی سیاه و دیگری سفید. پس تو می‌تونی پرواز کنی؟ به همه جا سرک بکشی؟ از همه چیز باخبر بشی؟ از دیوارها هم رد می‌شی؟ ساکتم می‌کند که فقط می‌توانم به یک سؤال تو جواب بدهم. بی‌فکر می‌پرسم که میشه منم باهات بیام، فرار کنم؟ تو نمی‌تونی، در تاریکی از تاریکی نمی‌تونی فرار کنی. بال و پرش را می‌کشد رویم. سیاهی اندر سیاهی...
ترس برم می‌دارد وقتی که یک نفر با نیم‌نگاهی به تابلویی که یادم نیست چند سال پیش به دیوار اتاقم آویخته‌ام، شروع می‌کند به تجزیه و تحلیل خودم و زندگی و شخصیتم. نه، اتفاقاً در این مورد فرار را به قرار ترجیح نمی‌دهم، وسط حرفش نمی‌پرم، موضوع را عوض نمی‌کنم، خیلی هم سفت و سخت می‌چسبم به جایم، خیلی هم گوش به زنگ و با دقت گوش می‌دهم ببینم که تا چه اندازه کاشف است، مرا چگونه می‌بیند، چگونه متهمم می‌کند، چه اشتباه‌هایی می‌کند، تا چه حد در تقسیم تقصیر استاد است، چرا این تابلو را می‌بیند و بر اساس آن حرف می‌‌زند اما دیگری را نادیده می‌انگارد. خیلی وقت است از چنین لحظاتی محروم شده‌ام. این لحظه‌ها کمیاب‌اند. از بس که همه عجله دارند و می‌خواهند به جایی یا چیزی یا کسی برسند، که کم‌تر کسی حال و حوصله دارد سرش را از تووی آن یک وجبی‌ها بیرون بیاورد و به رسم نیاکان نقالی کند. از همین رو من یکی چنین آدم‌ها و لحظه‌هایی را غنمیت می‌دانم. با این همه، آن ترس اولیه سر جای خود می‌ماند و آرام‌آرام ختم می‌شود به تخلیه و فورانی که چیزی جلودارش نیست و نمی‌تواند باشد و همه چیز را با خود می‌شوید و می‌شورد و می‌برد...
شما هم در حد خود آیتی هستید از مسخ آدمی که چه عرض کنم، ماه شب چهارده به خوک. البته که ایمان می‌آورم کاملیا، البته که...