عیب‌جوییِ بی‌دلیل چیزی نیست جز شیفتگیِ پنهان؛ که در تمام چیزهایی که آز آن متنفریم، می‌توانیم رنگی پنهان از خود را پیدا کنیم...
عیب‌جوییِ بی‌دلیل چیزی نیست جز شیفتگیِ پنهان؛ که در تمام چیزهایی که آز آن متنفریم، می‌توانیم رنگی پنهان از خود را پیدا کنیم...
با چشمان خونی و ناخن‌های خاکی و خیل خنجرهایش، به تحملم می‌خندد که اگر از درد خودت نشکنی، از درد عزیزانت رگ و پی‌ات را از هم جدا خواهم کرد...
داشتیم نقاب زدن و دروغ گفتن و سر قول و قرار نموندن؟ داشتیم به دردهای آدم‌ها خندیدن و از آن‌ها مزه‌ای برای زدودن تلخی از زندگی، ساختن؟ داشتیم در مقابل بدی سر خم کردن و پس از راست، چپ را پیشکش کردن، به خاطر سیلیِ جانانه‌تری؟ داشتیم مثل گاو آمدن و مثل گاو چریدن و مثل گاو رفتن؟ داشتیم مثل سگ دنبال هر استخون به دستی افتادن؟ داشتیم از مورچه بی‌آزارتر و از پروانه مهربان‌تر بودن؟ نبوده، نداشتیم. نداشتیم با قلبی سخت‌تر از سنگ زندگی کردن و با قدرتی فراتر از انسانی معمول، خارج بودن از تأثیر زندگی...
نه فایده‌اش از سکوت و نه از سخن. نه بهره‌ای از روز و نه از شب. چیزی او را به دنیا پیوند نمی‌دهد و چیزی ارتباطش را با آن قطع نمی‌کند. او این روزها را از نزیستن پر است. از نزیستنی که معطل لنگری‌ست برای قرار دادن در پایان جمله‌ای که با میم شروع می‌شود و به میم ختم...
نه همیشه اما خیلی وقتا، "مصلحت" محک خوبی برای اراده‌ی آدمه. آدمی که تن به مصلحت می‌ده، حیلی جاها اراده‌ی بهتری داره نسبت به آو که به ادعای حریت، خودش رو از رنج تحمل و شرف صبر، خلاص می‌کنه...
basimdan giren ve ayaklarima kadar durmazsizin giden bir isinti bu. beni benden alan ve bir manyak gibi kendimi basima donmeme sebep olan. yerden kopan ayaklarim degil, yerdir. butun vucudumda dolasan bu sinsi sey kan degil, atesdir. su her tarafta gozume carpan benim olan ve uzun zamanlardir kendime ait his ettigim esyalar degil, yildizlardir. damar mi kaldi bendi, be en mavisi halinde olan hatlar evrenindir. simdi, bu duydugum ses, seda ve soluk sayesinde en "zorba"lastigim halim. hic bir patron ya da arkadasimin yaninda olmaksizin, tek basima kalkip deliler gibi, hicbir seyi goozetnesiz ve her seyi oldurdugum bir an, bir gece. benki hicbir zaman yapmmasini bilmedigim ama bi o kadar da sevdim, dans. dans etmek. ayaklarim, ellerim, basim ve her seyimle. oylesine ki, sen farz et bi sarhos, bir ayyas. oylesine ki, sen tut aklini kaybedmis bir mecnun, bir mevlana. ben, benden cikiriyorum ama bu dunya bana dar, ama bu dans bana zar ama bu kelimeler bana kifayetsiz. ellerime bir bak be guzelim, nasilda kan revan icindeler. bu hicbir zaman sana, uzaga, isiga ulasmayan ellerim. sen ki, benden uzugi, sevmeyi, yildizlarri aldin ne lodu da kelimeleri hicbiz zaman almadin ve dahasida gunden gune artarak cogalmayi nasip ettin? ah kalles, ah vicdansiz, keske sadece sozleri benden alsaydin. o zaman cok rahat ve bagirmamarak bu derdi ustlenirdim. bu igrenc dunyada bu kelimeler simdi bana kalan son kale. bi onlar da bitse de gitsede benim de bir isim kalmaz bu dunyayla. bir nefes almak, biraz sigara ve yeniden durmaksizin dans etmeye devam. herkesin uyudugu bu gecenin en sakin vaktinde hen de. senin bilip ya da bilmemen, izlemen ya da izlememen, duyup ya da duymaman ve en kolayi, sevip ya da sevmemn umrumda degil. eger sen benim tanidigim ve bildigim insansan o zaman durmak yok, devam, sonuna kadar, hep, daima...