در صفحه دوم کتاب نوشته بود: هدیه ای به جز عزیزترین کتاب کتابخانه ام برای تقدیم به تو پیدا نکردم...
در صفحه دوم کتاب نوشته بود: هدیه ای به جز عزیزترین کتاب کتابخانه ام برای تقدیم به تو پیدا نکردم...
باید هرچه زودتر دو لیوان خون جگر بریزی. یکی اش را برای خودت و آن یکی را هم برای خدا. سیگاری هم برایش روشن کنی. بهش بگی بخور و پک بزن. تو هم خسته شده ای. تو هم کم آورده ای دیگر. تو از همه بیش تر رنج کشیده و چشیده ای. خدا زخمی ترین است...
او هیچ وقت مرا نیازرد. تنها شبی، با لبان سرخش به گونه های خشکیده ام حیات بخشید...
در آتشکده یِ اشکِ عاشقان هزار ساله ات تو را می پرستم...
ذاتا بر روی طناب باریکی حرکت می کردم. ذاتا خیلی بلند بود... مرا تو هل ندادی...
زندگی قمار بود و منی که از قمار سر در نمی آورم، آدم داو گذاشتن...
تو نفرت انگیزانه زیبا بودی و همین برای دوست داشتنت کافی بود...
روزی در کنار همین ته سیگار های مچاله کرده در قوطی آدامس قهوه ات دلتنگت خواهم شد...
مرا با خود به عمیق ترین دریاهای رنج بشری ببر تا خود را در زخمی ترین ترانه های جم آدریان با اشک و خون غسل عشق دهم...
"Cem Adrian’ın Artık Bitti şarkısı çalacak. “Her şey bir gün biter, herkes bir gün gider” diyecek. Aklına gelecek o giden ve üzüleceksin. Kabullenmeye çalışacaksın gittiğine. İstemesen de alışacaksın. Sonra gecenin sessizliğin de hayallerine dalacaksın. Ardından “Her acı bir gün geçer. Artık bitti. Acımıyor artık geçti” diyecek şarkıda. Senin o an kalbin sıkışacak ve gecenin sessizliğini gözyaşlarınla, ..hıçkırıklarınla böleceksin."