خطاب تیز و گزنده‌ی کسرایی در "له‌له و تنفس" تقدیم به عامل و مجری و حامی آن طرح فلاکت‌بار:
ای قحبگان نان به پلیدی خور دروغ...
خطاب تیز و گزنده‌ی کسرایی در "له‌له و تنفس" تقدیم به عامل و مجری و حامی آن طرح فلاکت‌بار:
ای قحبگان نان به پلیدی خور دروغ...
من نمی‌تونم بهش بخندم و گوه بخوررم که بخوام بهش بخندم. "وی"ِ ویکتوری، هیچ‌وقت توو دستم نبوده که حالا وسط و اشاره رو بلند کنم و به رخش بکشم. فوقش یه اخم و تخم تخمی و بیلاخ شخمی که بیاد سرشُ بخوره و بره درشُ بذاره. نکبت، کجام رو سالم گذاشت که ازش ممنون باشم؟ چی داد و پس نگرفت؟ کِی خندید که طلب خنده داشته باشه ازم؟ یه مشت سگ رو منبر وُ صندلی وُ توو کوچه پس کوچه‌‌ها؛ مشت مشت سگ طماع حریص دندان‌تیز‌کرده‌ی مادرقحبه‌ی جنده که کیف می‌کنن از پارس کردن و هاو هاو شنیدن. سیرمونی نمی‌دونن از این همه پوست و گوشت و استخون. کاری‌شونم نداشته باشی و بخوای توو لاک خودت جون بکَنی، بازم یا خودش یا بی‌قلاده‌های بدمصبش رو خراب می‌کنه رو سرت. هرچی رو که به هزار جون کندن به دست آوردی، ازت می‌گیره. می‌کَنه و می‌ندازه دور. یه جای سالم نیست توو این زمین درندشت وسیع. یه جای سالم نذاشته جاکش. آدم رو سرگردون می‌کنه، آدم رو بیچاره می‌کنه. آلاخون والاخون واسه هیچ و پوچ. آدم به اینجاش می‌رسه. گلو و گردن که می‌ره تا پیشونی و سر. دست و پا هم که می‌زنی، هزار بار بدتر. بیشتر می‌ری توش. بهتر مثل خر توو گل می‌مونی. هی با خودت حساب‌کتاب می‌کنی که دیگه بدتر از نمی‌شه و اون‌وقته که ورق آسشُ رو می‌کنه برات. بفرما. خدمت شما. حالا بیا درستش کن. حالا بیا با کم‌ترین آسیب و زیان ممکن از توش بیرون بیا. پاشنه آشیلا رو اون بلده. چشم اسفندیارا رو اون بهتر از هر کسی می‌شناسه. وسط. همیشه درست به وسط می‌زنه. ده از ده. صد از صد. وسط پاشنه و چشم. وسط نقطه ضعف و علت میرایی. میفتی. همونجا میفتی. خفتت می‌کنه. خوار و ذلیل له‌له می‌زنی واسه تموم کردنش. توو کونش ولی عروسیه. ناخن می‌کشه رو چشت وُ تیغ نمی‌کشه رو رگت. دوست داره خوار و ذلیل بودنتُ. نیازمند بودنتُ؛ حتی واسه مردن، حتی واسه تموم شدن. کرکس و کفتار خبر می‌کنه. کلاغ می‌فرسته همه جا... نه. فوقش یه اخم و تخم تخمی بکنم بهش و یه بیلاخ شخمی نشون بدم بهش...
genciligin sicakligik ve deli kanligiyla beraber bizim icimizde ve yuregimzde dogan ve varolan bir umuttu bizimkisi. hayata baglanmamiza ve hayati sevmemize neden olan ve ondan kopmamamyi saglamag ve her seyi en delicesine yasamak gibi bir fisilti. bir turlu cahillik ve gozumuzun onunde olan seyleri gormemize sebep veren ve kucuk ve degersiz seylere gereginden fazla deger vermekti. kafamizda ve kalbimizde olac cok ama cok uzak bir dusdu. adaleti severdik mesela, simdide severiz, daha da cok, daha da fazla ama simdi bilmekteyiz ki bunun bizim istegimzle bir alakasi yok. o zamanlar cabalarimizin ise yaracagini ve dunyanin daha iyi bir olmaya ve bizim de bu olayda bir payimiz olmasini cok severdik ve dusunurduk. simdiyse, daha cok gormek, okumak, bilmek ve dusunmekle birlikte gelen bu aci ve karanlik his, bizim dunya, insanlar ve en onemlisi kendimizle ilgili goruslerimizi mahvetti ve degisti. simdi, bilmekteyim ki biz bu dunyayi degismege degil de, sadece kendimiz her zaman degismeye ve daha fazla tanimaya ve elimzden gelenin en iyisini ortaya koymak icin bu dunyaya gelmisiz. dunya bizim gozumuzde artik o renkarenk ve guzel olan ve degismesi bizim elimizde olmayan bir yer. bu dunyaya bir misafir gibi gelmisim ve vakti geldiginde, istesemde ya da istemesem de cikip gitmek ve olmek zorundayim, zorundayiz. elimizden bunu durdurmak icin gelen hic bir sey yok. hepsi bu kadar sevgilim
نوشتن با خودکار، برایم هم‌عرض اصلاح صورت با تیغ است. هر دو مقدار زیادی دقت و مراقبت می‌خواهند برای اشتباه نکردن. در نوشتن، اشتباه تبدیل می‌شود به خطی کشیده برای افزودن یا کاستن؛ و در اصلاح صورت، اگر دستت بلرزد و حواست نباشد، زخمی چند روز جزیی از صورتت خواهد شد. در هر بار نگاه به کاغذ و آینه، خطاها روبه‌رویت خواهند بود و عقل و قدرت انسانی‌ات را به سخره خواهند گرفت. با این همه اما متن بی‌خط‌خوردگی و صورت بی‌خش و انسان بی‌خطا پیدا نمی‌شود. و یا خیلی سخت و نادر به دست می‌آید. به ندرت اتفاق می‌افتد. بسیار به ندرت...
صدا می‌آید، صدا. های و هویِ زاییده از هر حنجره به رنگی، صدایی دیگر. نیستم آشنا و نیست آشنا گوش من به این‌ها و این صداها. بی‌آشنایی، بی‌اعتنایی می‌آورد و بهتر؛ بی‌اعتنایی، بی‌اهمیتی می‌آورد و بیشتر. مهاجرانند که ره می‌پیمایند و در آید و روند خود، صدای پاهای خود را هم حتی می‌رسانند به اینجا و این من؛ مقیم چاه هجران. اینجای تاریک، چه خشک و بی‌آب، چه سرد و چه خالی حتی از شکوه زیباییِ تاریکی که آن قلندر در شعر تلخ خود از آن سخن می‌گوید؛ تلخ آب‌دیده‌ای که شعر را مفتخر به زهر می‌کند. در اینجا پوسیده‌‌ام. خواهم پوسید. می‌پوسم که آفتاب را یارای آن نیست که هر نقطه را روشنا و گرما بخشد و به یخ‌ها طعم آب را بچشاند. های. چه می‌گویی آفتاب‌ندیده؟ روشن و گرم بودن را بی‌خبر بوده‌ای و مانده‌ای در دورِ سرد و تاریک. نچشیده، حسرت داشتن و بر زبان راندن و قصد از این گفتن، تمنای داشتن، داشتن در کدام کتاب و چه کار باشد؟ یا للعجب. من در چاه و آدمیان به راه و کاروان در راه. گذشته از اینجا، مدیدهای قبل‌تر از این، آن قافله که دلخواه بود و دلپسند. آشنایی و قرابتی و قریبی و الفتی. حالا اما اغیارند که فقط به بوی غیریت‌شان آشنایم. پس من و چاه‌ها. پس من و دست بر من مزنیدها. که عبور کرده آن قافله و کاروان؛ مدت‌ها، مدیدها، قبل‌ها، مدت‌های مدید قبل‌ها...
پوست می‌اندازد کرگدن؛ هر بار که برای بلند نشدن صدایش، خفه می‌کند درد را لای دندان‌هایش...
bu kadar aci ve husranla gecen bizim en paha bicilmez donemimiz. hicbir zaman geri gelmeyecek olan ve bir dahaya yasayamayacagimiz gunler ve gecelerimz. isterdim ki baska bir zamanda ve bamabaska sartlar altinda seninle gorusmek ve tanismak firsatim olurdu. ama bu hayatta adeta cok, o kadar cok ve sinsi ki, hicbir zamanla birlesecek kadar bizim istedigimiz gibi yolunda olmayacak. seninle yasamak, seninle gunduz vakitlerini geceye baglamak, senin dilinden siirler ve satirlar duymak, benim dilimde sana siirler soylemek, senin omzuna yaslanarak ustumuze gelen bu kadar aci, nefret ve kotuluge gogus tutarak karsi koymak, bizim elimizde degil. mesela seninle karsi karsi oturup , kadeh kadehe vurarak, yarasin diyemeyecek olmamanin acisi beni benden aliyor. bu dile gelmeyecek ve hickimsenin anlamamasi kadar zor olan bir sey. bir geceyi seninle beraber geciremeyecegim. bak, bu en kotusu. ne kadar da kendim avutsamda, yine de beni bulup, yere vurabilen bir aci. bir buyuk hasret. yapmadagin ama olmasini ve yapmasini cok sevdigin bir isin hasreti gibi. kelimelere sigmayacak kadar buyuk ve yapmasini icin elimden hicbir sey gelmemesi kadar aci. rakinin insanin bogazini dese dese karnina dogru gitmesi ve belkide ondan bile daha beter bir sey. isterdim ki her turlu kalabalik ve insani toplumdan uzak olan ve deniz kiyisnda bir evde seninle birlikte bit hayatim olsun. sabahlar denizin dalgalariyla uykudan, seninle beraber uyanmak ve sahile gidip, cirilciplak ayaklarimizi soguk deniz soyuna uzatarak sohbet edelim. basimzdan gecen insanlar, olaylarla ilgili konusup bu bizi bizden biktiran sacmasapan konolarardan uzak durmamiz. sonra senin bilinmeyen bir huzne kapilarak yuzunu cevirmen ve benim hicbir sey sormamam. benim uzakda batan gunese bakarak senden uzak gunlerimi hatirlamam ve birbirimize girerek o kadar sevismek ki insanlar bizim dudak ve agizlarimizi birbirinden ayiramamsi. senin o kuck ve yagsiz gogusleni hicsut yememis bir bebek gibi ..emmek ve boynunun uzerindeki dans eden ter izini izlemek.