nuri bilge ceylan is come back baby...
این باران های بی رحم، این بادهای یاغی حتی به شقایق های دشت هم رحم نمی کنند. چنان بر سرشان فرود می آیند که قامتشان را خم می کنند. این بادها و باران ها و بوران ها به گل های رو پیراهنت رحم خواهند کرد؟...
من آدم نبش قبر کردن خاطرات بودم. آدم کنکاش در عکس ها و آلبوم ها. آدم زندگی کردن در گذشته. تو اما آدم فرداهای بعید بودی. آدم زل زدن به افق ها. آدم منتظر رفتن ها. آدم چیدنِ میوه از درختانِ محالِ ناممکن...
خیلی وقت شده که در دریچه های نگاهم قندیل اشکی نبسته است. دیر زمانی ست که پروانه ها را نبوسیده ام و در غروب نارنج فام، شاهد کوچ قوافل پرستو ها نبوده ام. کی بود که به گریه شمع خندیدم؟ کی بود که از کنار بتخانه ها گذشتم و اشک آرام بتی دلم را لرزاند؟ آخرین مصلوب مسیح بود یا حلاج؟ حرف آخر خضر به موسی چه بود؟ چرا کسی از آخرین تشویق شمس برای سماع مولانا چیزی نمی گوید؟ چرا دست نوازشی، مرهم نگاهی رخم های قلب مجانین بیتوته کرده در چادر لیلاها را التیام نمی بخشد دیگر؟ از آخرین تصدقت گردم چند روز گذشته؟ آخرین بار کی در چشمان مجنون نگاه کردم؟ آخرین بار کی بود که بی هراس فردا چشمانم را بستم؟ باید از تو رد شوم تا به خودم برسم؟ باید صدایم بزنی تا بیایم؟ باید قلبم را در همین برکه، کنار آن نیلوفر جا بگذارم؟ باید بروم صحرا و یک قلب جدید برای خودم بخرم؟ آخرین بار کی دیدمت؟ چند روز گذشته از آن لحظه جاویدان؟ 47 شاید برای شما یک عدد باشد ولی الان برای من بی نهایته...
تو به سان قاصدکی بی مقصد در زیر فانوس های تاریک دور می شدی و من با تمام چشمان جهان می نگریستم و می گریستمت...
حالا دیگر از تنهایی گذشته ام. حالا دیگر فقط برای تنهایی نامه می نویسم. حالا دیگر می دانم که تنها، تنهایی می ماند. حالا دیگر باروهای قلعه تنهایی ام را آن قدر مستحکم ساخته ام که رفت و آمد و ورود و خروج هیچ کس نتواند لطمه ای به آن بزند. بی انتظار خبری، قاصدکی، حتی انسانی...
"فقط عاشق ها، دیوانه ها و مست ها هستند که بی هیچ دلیل خاصی می خندند"...
کاش روزی در بارانی اردیبهشتی به یادم آری، حتی اگر فراموشم کرده باشی. که این دلشوره های ابدی روحم را خسته کرده است...