شکوه اگر نه، کاش نفرین می‌کردی پاک‌نفس. اما تو آن‌قدر از صدا و زبان و کلماتت استفاده نکرده‌ای، که دهان محو و کوچک شده و از بین‌رفته‌ای را مانَد که هرگز نبوده، که هرگز نداشته‌ای. و این‌ها به کنار حالا، چرا لجوجانه مقاومت می‌کنی در مقابل آموختن خاک‌وارگی‌ات که پذیرای هر قدمی بودن را. شاید که تو سفیدمو در خشت خام چیزها می‌بینی که من...شاید...شاید...اما شایدی کم‌رمق...
متأسفم عزیزم، تو هیچ وقت بازیکن خوبی نبوده‌ای؛ نه در فوتبال و نه در زندگی...
آدم‌ها سه تا سن دارند. یه سن شناسنامه‌ای. یکی که ظاهرشون نشون می‌ده. آخری هم اونی که خودشون احساس می‌کنن. به اینجا که رسیدم زد زیر خنده توله‌سگ. گفت خودت رو چندساله احساس می‌کنی عمو؟ گفتم پنج-شیش ساله...
متعفن‌ترین لحظات: لحظه‌های فهمیدن شکست‌خوردگی. شکستن. شکستگی مضاعف. آن لحظه که دیگر به عبث بودن و تلاش و پیکار دانایی. بیهوده و بی‌ثمر بودن تمام آن فداکاری‌ها و ایثارها و ازخودگذشتگی‌ها. از هم پاشیدن ایمان به غلبه. رنگ باختن. رنگ دادن. وا دادن. فردی یا جمعی. در اثر اهمال یا غرور یا کم‌توانی یا نادانی. بیچارگی محضی که درمانی برایش متصور نیست. سقوط آزاد. سقوطی که از ناچاری می‌آید و تنها کار ممکن و محتمل است و به همین خاطر هم کسی نمی‌تواند از رخ دادنش جلوگیری کند. تعفنی که خود را قاطی توارث می‌کند. از این یکی به آن یکی. از این نسل به آن نسل. چه باید کرد وقتی همه چیز از معنا تهی می‌شود؟ چه باید کرد وقتی زوال به پشت در می‌رسد؟ چه باید کرد وقتی همه چیز بر مدار بیهودگی می‌چرخد؟ تن دادن و پذیرفتن؟ هیچ کاری نکردن؟ به دنبال مقصر گشتن؟ خود را خوش کردن با جبر و تقدیر؟ ندیدن جبار؟ همراه شدن با زوال؟...
ne sandin delikanli? daglar yikilir ama taslar kalir. denizler kurur ama damlalar devam ede ede pinarlanir. agaclar egilip yok olur ama yapraklar sallanir oylesine agacsiz, dengesiz. insanlar hayatin sonuna yetisir ve hicbir sey kalmaz arkalarinda. hayat bu delikanli. kemikler, etler bir avuc toprakdan bir seye donuzmezler. insanin yaptiklari bile cogu zaman silinip cikip gider soyledikleri de. ve sadece olen insana benzeyen ama ondan farkli ve ayri bir mahluk, bir golge yaratilir ki geride kalanlar istedikleri gibi ona sekil verip, yaptirma seyleri, istedikleri seyleri ona yaptirabilsinler, soyletebilsinler. olen insanin ruhunun bile haberi olmadigi olaylari ona nisbet vererek kendi bildikleri ve istediklerini onun agzindan soylebilsinler diye. caninin sikma delikanli. senden oncede buydu ve senden sonra da boyle olarak devam edecek. olmasi gereken de bu ya zaten...
bir dedigin digerini tutumuyor oy
yigidim yaz sana gucum yetmiyor oy...
https://www.youtube.com/watch?v=hSUJGdgZkuY
karli kalbe konan kus, burda ucmayi unutacak kadar sana sure taniyacaklar. buralarda kisdan baska bilmeyen insanlar seni gokyuzunun rengini bile sana unuttaracaklar. kalma buralarda, sen baharlarin yemyesil mevsimlerin de kanat cirpmak icin yaratilmissin. buralarda tulu turlu kafesler vardir, daha once hic gormedigin, hic bilmedigin iskencelerle seni hayattan bezdirecekler. ben burda olali cok oldu, ne bir ozgurken aldigim nefes ne de rahat vedigim bir nefes yok ki yok. onun icnde ucma, kos. kos baharlara, yesilliklere, bulutlara, agaclara ve ozgurluge...
مرثیه‌بازی با عکس‌های خوشگل و چهره‌های ترگل ورگل کشته‌شدگان هواپیمای پارسال، نشان می‌دهد که آدمی در نهایت پستی و رذلی فقط و فقط به سرنوشت و زندگی و مرگ انسان‌های هم‌تراز خود اهمیت می‌دهد و برای کسی سوگواری می‌کند که می‌تواند از پس یک کورسوی ضعیف، شباهت خود و آن‌ها را ببیند. در این مورد، آدم‌های طبقه‌متوسطی که با پشت پا زدن به تمام امکانات فراهم‌شده، کشور خود را ترک می‌کنند و می‌خواهند خود را شهروند کانادای مأمن اختلاسگران ریشو و غیر ریشو و آمریکای واضع شدیدترین تحریم‌ها علیه مردم، کنند و از آنجا به ریش در داخل ماندگان بخندند و هرازگاهی هم نق بزنند که چرا نشسته‌اید که فلانی اعدام شد و چرا ساکتید که حقوق بشر پایمال شد. خیل قابل توجهی از همین آدم‌ها، بی‌تفاوت از کنار هفتاد و خرده‌ای آدمی رد می‌شوند که در تشییع جنازه‌ی قاسم سلیمانی کشته شده‌اند و شاید حتی از تعداد کشته‌شدگان این حادثه هم بی‌خبر باشند. حکومت هم در یک توافق نانوشته با مخالفین خود که به این قضایا تکیه نمی‌کند، حتی درصدد توضیح و پیدا کردن مجرم هم یرنمی‌آید و مخالفین جمهوری اسلامی که از آبان به دلیل آب داشتن و از حادثه‌ی هواپیما به خاطر نان داشتن تغذیه می‌کنند، چرا در برابر این یکی ساکت هستند؟ انسان‌هایی به ناحق و غلط و غیرمنطقی کشته نشده‌اند؟ کشته‌شدگان آبان و هواپیما انسان‌اند و کشته‌شدگان این حادثه-بلانسبت- حیوان؟...
در کناره و کرانه، خیره به دست‌ها، پاها، آب‌ها، امواج. آبی بی‌کران. آسمان سخاوت‌مند. جزر و مد. آب‌ها که می‌آیند فراخوانان تا تو و پاهایت. رطوبتی نازک که نجوای مرجان‌ها را می‌رساند به زانوهایت. روشن که عطش شوری و عمق آب راحتت نمی‌گذارد، رهایت نمی‌کند. توی نظاره‌گر اما نمی‌توانی درباره‌ی کافی بودن یا نبودن، به حد بودن یا نبودن، روشن باشی. معلوم که می‌خواهی، در تنت، در بازو و زانوها میل به یک بار دیگر آزمودن. یک بار دیگر کوفتگی شیرجه‌ها را بچشی. چالش‌گری زمان را بشکنی. عالم به شورتر بودن آب‌ها و عمیق‌تر بودن‌شان. و تحلیل تو در میانه‌ی تمام این سال‌ها. تحلیلی تا به ته رسیدن. چاره‌ای نداری. چاره‌ای نمی‌گذارند برایت با فریبندگی شناها و غوغای شیرجه‌ها و صدای مرغآبی‌ها و شکنای جسم‌شان. چه گفته بود رابعه؟ خریدار نبودی گر، نمی‌شکستی قیمت. بلند شو حالا از شن ساحل. بردار خودت را از سکون سنگ‌ها. و این‌بار آن‌چنان برو که تا مرجان‌ها، تا صدف‌ها، تا عروس‌‍‌ها...
گریخته از ورطه، جسته از مهلکه، ارزشی دارد آیا زار و نزار با پوسیده‌قلبی ادامه دادن و یافتن؟ ستارگانِ تاریک، درختان خشکیده، آفتاب سرد، دریای آرام- چه حکایت باشد؟ حکایت ایستادن، ماندن، بودن، دیدن- سقوط هر چیزی را در درون مهلکه- نه. چیزی سالم باقی نخواهد ماند، هر چند بماند. ستاره تاریک خواهد شد. درخت، خشکیده. آفتاب، سرد. دریا، آرام. تو؟ تو چه خواهی شد؟ تو چه خواهی بود در این میدان که ناپاکی میدان‌دار آن است؟ من؟ من، تابوت، تابوت عمود...