غروبی دلگیر و خنک. نسیم از میانبرگ های درخت می گذرد. به گیره موهایت که بر سرت هست غبطه می خورم. به دستانت که آرام لیوان را بر می دارد و به لبانت نزدیک می کند غبطه می خورم. به انگشتانی که برای لمس دکمه های پیراهنت حرکت می کنند غبطه می خورم. به ریمل هایی که جزئی از صورتت شده اند غبطه می خورم. به ماتیک هایی که لبانت را چون خون سرخی در بر گرفته اند غبطه می خورم. به جوهری که بر روی تنت جاودانه شده غبطه می خورم. به تو، به تن تو غبطه می خورم...
دریا از آن من نیست. باران، بهار، آسمان، ماه، رویا، زیبایی از آن من نیست. تنها زخم هایم برای منند. تنها زخم هایم از آن منند...
فاصله ها آدم را مهربون تر می کنن، زخم ها دوست داشتنی تر...
این طور قبول نیست. چشمانت را زمین بگذار. بیا دست خالی بجنگیم. خوشت اومد عزیزم؟ هوم؟ اوهوم. میدونی الان چقد تا جهنم فاصله داریم؟ نه. دو قدم. فقط دو قدم. می خوای برگردیم؟ نه. اونقد بیچارم الان که دلم می خواد نه دست از تو بر دارم نه دست از جهنم...
توو رمان بیژه و منیژه یه تپه هست که پشتش یه رودخونه داره. یه قایق هم هست اونجا. یه روز سوار اون قایق می شیم و می ریم...
از بیست و چهار ساعتی که با هم بودیم، بیست و پنج ساعتش رو با خودش زمزمه می کرد که عشق هزار تا شکل داره، بهترینش بوسیدنه. پا می شد که بره. می رفت. صدای پاش رو می شنیدی که داشت دور می شد. بر می گشت. نزدیک می شد. دست می کشید رو موهام. می گفت پس کی بلند می شن؟ آه می کشیدم. نمی دید. می خندیدم. می دید. می گفت. سفید شدن. سفیدتر از همیشه. یاس های کوچک سپید. می بوسید. دست تکون می داد. هزار و یکمین شکلش رفتنه؟ جواب نمی داد. دور می شد. نزدیک نمی شد. فقط دور می شد...