جلالت عشق...

من در کلمه به کلمه یِ "سوانح العشاق" خط به خط صورت تو را می بینم. و این تنهایی عمیقی ست که مرا به وادی عسرت می کشاند...

در آن خنکای بهارانه...

پیراهن نارنجی اش را می شد به جایِ فالِ حافظ خواند...

این زندگی عرق سگی ست...

این دنیا برای خوشبخت بودن ما بیش از اندازه کوچک است. این را می گوید و می رود پشت پنجره. عصر جمعه اگر باشد، یک نخ وینستون روشن می کند. تازگی ها اسمش را گذاشته "رخوت"...

و کوچ درناها...

رنج یعنی غروب و تنهایی و بی خبری از تو...

بازگشت به خانه اول...

گریزی از نام ناگزیر تو نیست مرا ای زوربا...