روزهای بدی رو می‌گذرانم. سخت، تنها و بی‌حوصله. شب‌ها کمی کتاب می‌خونم. سیگارم به یک و نیم پاکت در روز رسیده، اما مگر چه اهمیتی دارد؟ و مثل همیشه بسیار دوستت دارم...
+ کی چه می داند. شاید هم بهترین روزهایم هستند. سیگار و فیلم و کتاب و آهنگ به مقدار کافی. شب‌بیداری‌ها و هیچ انگاشتن همه چیز...
عاشق‌ترین مخلوق شیطان بود که با دستور معشوقش هم به وفای به او خیانت نکرد...
یک موقعی می‌روی؛ با فکر این که از جایت می‌روی. از خودت می‌روی. اما در اصل از زمان می‌روی و انتظار داری بعدتر که برمی‌گردی همه چیز سر جای خودش باشد و فقط تو رفته باشی. فکر می‌کنی ماجراها، دست‌نخورده، منتظرت می‌مانند. اما وقتی که برگردی... فقط رد کمرنگی از آشنایی مانده و باقی چیزهایی که بودن تغییر یافته‌شان از نبودن‌شان، غمگین‌کننده‌‌تر بود. تنها چند آشنا و عده ای غریبه...
مهم نیست اگر دوست دارن درباره‌ی هر هنوز مبهمی حرف بزنن، عیبی نداره اگر اصرار دارن روی هر سبک‌سری و قصوری اسمای قشنگ و پیچیده بذارن، حلالشون اگه خوششون میاد با کلمه‌ها لاس بزنن و اغراق کنن و مهمل ببافن ولی کاش اونقدر بفهمن که هرکس زخمیِ جنگ خودشه و انصاف نیست از جنگی که هیچ وقت تووش نبودی حرف بزنی....
تووی حمام، بخار روی آینه را با انگشت اشاره پاک کرد. چشمش افتاد به چشمش. گیر افتاد بعد سال‌ها. چشمش گیر چشمش...
اگر اتفاق نمی‌افتادی، هرگز به این عمق از چاه احساساتم دست نمی‌یافتم...
یادگار من از داستایوسکی همین یه خطه: نمی‌گذارند... ولم نمی‌کنند... نمی‌توانم خوب باشم...
توی تمام برهنه‌ی آغوش‌گشاده‌ی تمام ناشدنی در برابرم تا که ببوسند جمله‌های لب‌م - به نحو درهمی- اطراف واژه‌گونِ واژن‌ت را...