مع الاسف....

+ تاسف تا حالا چی رو التیام بخشیده؟ _ هیچ چی رو. مطلقا هیچ چیز لعنتی رو...

بیرون نرو...

ای خوبِ خواب‌هایِ من، از خواب‌هایِ تلخم بیدار نشو...

حیف بر ما...

آه از تویی که رفته بودی، وای از منی که مانده بودم...

دست از لبه نکش...

با بال های شکسته به لبه رفتن، با بال های شکسته از لبه...

آتش بوسه ای...

سورمه‌ایِ نگاهی، هُرمیِ نفسی، خیسیِ لبی... آدمی زاد در اوج دلتنگی به این چیزا زندس...

آماس خواهی شد در قدم هایت...

با قدم هایی محتاط در زیر چراغ هایِ کم نور خداحافظی خواهی کرد با چهره‌یِ تارِ آدم ها...

شاید بت هامُ رو نشکستم...

خوبه ابراهیم بودن. در آتش افتادن و نسوختن. فراغت آن ور آتش. آسودگی گل شدن شعله. در جست‌و‌جو بودن و رسیدن. اسماعیل داشتن و نبریدن خنجر. تبر داشتن و بت شکستن. آن اطمینان پس از سرگشتگی گشتن... خوبه ابراهیم بودن. در وسط آتش بودن و دودل نشدن...

تبسم معصومی داری لابلای لجنزار...

در هجوم این همه شهوت، تو هنوز شین شهودی برایم...

اجبار انتخاب و انتخاب اجباری...

آدم ها از جایی به بعد تاریکی‌ها را به روشنایی‌ها، شب‌ها را به روزها، رنج‌ها را به رویاها، فلاکت‌ها را به امیدها، خداحافظی‌ها را به سلام‌ها، رفتن‌ها را ماندن‌ها، زمستان‌ها را به بهارها، نفرت‌ها را به عشق‌ها، مرگ‌ها را به حیات‌ها، شیطان‌ها را به فرشتگان‌، بت‌ها را به خدایان و کلمات را به آدم‌ها ترجیح می دهند...

آدم چوب ندانسته هاش رو می خوره همیشه...

خب عزیزم این خیلی طبیعیه که آدما به وقتش بدیهیات رو انکار و به وقتش محالات رو باور کنن. غیر طبیعی اینه که تو هنوز نتونستی آدما رو نشناختی...