ضرورتِ همیشه استاد...

آدم دوست داشتن هاش رو وسط ترساش، هوس هاش رو لای نگرانیاش و سوال هاش رو میون اضطرارهاش از یاد می بره...

هر روز سیاهی و زخم و درد...

قبل از تو دویدن بر روی ماسه‌زار نرم و لطیف ساحل
بعد از تو قدم برداشتن های آرام بر روی خرده آینه ها...

چراهای بی جواب...

دستانم لای موهایت. شاید برای من بهشت. شاید برای تو جهنم...

سکوت سکوت سکوت...

دوست داشتن ها احتیاج میارن. احتیاج ها آزار. آزارها زاری...

آدمی با رنج...

زن با چروک زیر چم خوشگل تره. مرد با زخم روی تن...

تا بوده همین بوده...

زنا همینن دیگه. تا یه جا دوست دارن، از یه جا ازت دست بر‌می‌دارن...

می به خاک می افشاند...

لب به خنده باز می کند و اندیشه ز دیوانگی‌ام نه...

به گمان تو عیب...

به گمان او عجز، به گمان من عشق...

اولین خط...

مادرم می گوید اولین نان تنور می سوزد همیشه. حالا دیگه شما به اولین دوست داشتن فکر می کنید یا اولین دوست داشته شدن نمی دانم...

دستان سردی باید داشته باشد...

بی هیچ حرفی ساعت ها با تو در ساحلی گریستن...


+ اگه جایی زندگی می کردم که نزدیک دریا بود حتما یک روز در آغوشش خودم را گم می کردم...