تاراج؟ خاک...

دی، دی رسیده است ای فراموش نشده ترین گناه من و تنم بی دفاع ترین دشت در هجوم اسب‌های خاطره...

خالی تز از خالی...

چه لیلاها که سینه‌هایشان از دل خالی...
چه مجنون‌ها که وجودشان از جنون خالی...

فرشته‌ی کوچکی گفت...

دکمه‌های پیراهنت تبدیل به دروازه‌های فتح تنت... نه نه... نخواهند شد...

آه از آن زمستان...

آن زمستان خاک را لمس کردم و دیگر هرچه برایم از آسمان ها حرف زدند چیزی به یاد نیاوردم...

حد وسط؟ نداره....

توو این دنیای لعنتی باید از خوشحالی بعضیا ناراحت شد و طبیعتا از ناراحتی بعضیا خوشحال...

نمی ارزد مطلقا...

تنِ بی زخم ارزش لمس ندارد جانم تصدق خنده هات...

شکل دویدن بی دلیل...

حتا یک عکس دو نفره...

هر کسی، همه...

که الزاما آنکه می رود آن کس نیست که کم آورده است...

در باران ها...

در باران ها رفتی، در باران ها ماندم...

و انکارهایش را نفرین...

آدمی روزی همه‌ی چیزهایی را که انکار می کرده ،زندگی می کند...