یادته یه مدت کلا زل می زدیم به هم یا خیره می شدیم به روبرو و هیچی نمی گفتیم؟ هیچ چی برا گفتن پیدا نمی کردیم. به پوچی رسیده بودیم. به یه جور استیصال محض. بعدها، خیلی بعدها که اون پوچی از بین رفته بود و دوباره حرف می زدیم با هم، گفتی کلمه مال آدم های بدبخته. حالا چرا پرسیدم یادته کلودیا؟ چون شش ماه گذشته و هنوز یادم هستش. این یعنی فراموشت نکردم. و مصبیت اینه که الآن حتی نمی تونم صدات رو بشنوم که آره یا نه می گی...
+ آره. درست می گفتی. کلمه مال آدمای بدبخته....
در مقابلم فرشته ای مرد. و من همان گونه ماندم. نه خوشحال شدم و نه غمگین. نه گریستم و نه خندیدم. انگار هیچ چیز اتفاق نیفتاده است. انگار هیچ چیز ندیده ام. در مقابلم فرشته ای مرد...
سردِ سرد. سختِ سخت. سفتِ سفت. طناب های تنهایی که بر گردنم آویخته ای هر روز تنگ تر و تنگ تر تر و تنگ تر از قبل سرم رو خم می کنن...
کلمنتاین گقت زندگی همین اندازه مسخره هست. مثل این که توو یه راه طولانی اگه به سمت چپ نگاه کنی، زیبایی های سمت راست رو از دست بدی. زوربا پا شد. رفت سمت پنجره. گفت ولی در هر صورت راهیه که باید طی کنیم. کلمنتاین گفت آره. در هر صورت چای یا قهوه؟...
می خندد و حرف می زند. خیلی هم خوب می خندد. تن آدم مورمور می شود اصلا. دست و دل آدم را سست می کند. خوب هم می گوید. درست هم می گوید. با قاطعیت هم می گوید. که تو از من ننویس. که تو به نوشتن آلوده ام نکن...