دلم دویدن می خواست. می خواستم آن قدر بدوم تا دیر نرسم به قطاری که می خواست راه بیفتد. آن قدر که پاهایم کم بیاورند. کفش پشت پایم را بزند. به نفس نفس بیفتم. باد بر صورتم بکوبد. دلم می خواست آن قدر بدوم که از شهر، آدم هایش، گذشته ام، تمام سایه ها و حتا کلاغ ها دور شوم...
چه زیباست بی شرف. چه تن تراش خورده ای. چه لب های سرخی. چه چشمان پر شهوتی...
من حتا می گویم زیباترین لبخند جهان، لبخندِ عیسا بر صلیب است...
من این زخم ها را بوسیدن خارهایش، با چکه چکه های اشکانم، با شستن خونابه هایش بزرگ کرده ام؛ حالا تو می گویی از ریشه در بیاورش مادمازل؟...
من دیگر از شنیدن نام تو در کنار نام دیگران، از فکرهایی که آدم ها می توانند بکنند، از تمام پیراهن های صورتی و گم شدن در تاریکی متنفرم...
و هرگزِ هرگز نخواهی فهمید که کدامین خط را برای تو نوشته ام...
نه تمام می شوند و نه تمامم می کنند. این کلمات، این کلماتِ بی انصافِ شکنجه گر...
بلند است زمستان، سرد است زمستان، می کشد زمستان... ما هم که یک عمر است از چیزهایی که ما را می کشد، خوشمان می آید...