پرده های مات نگاهم را کنار بزن...
انگار از درون یه گردباد مهیب اومدم بیرون. یا شهری که سم اسبان و شمشیر جنگجویان هیچی ازش نذاشتن بمونه. . یا گل سرخی که تگرگ ها پرپرش کردن. پر از درد. پر از خون. پر از آه. پر از اشک. پر از زخم...
چه چیزی غم انگیزتر از تماشای گذشته در عکس هاست؟ عمری که دیگر نیست. خاطراتی که دیگر نیستند. انسان هایی که دیگر نیستند. برای سال ها قرار گرفتن در یک قاب با انسان هایی که شاید دیگر هرگز نتوانی آن ها را ببینی. کاش هیچ گذشته ای نداشتیم. کاش هیچ خاطره ای نبود. کاش می شد تمام عکس ها را سوزاند...
معنای کلمات رو خوب میدانم. دوست داشتم که سه هزار و پانصد سال منتظرت باشم. بعد از آن همه انتظار بیایی. بعد از آمدنت مرا ببوسی. بعد از بوسیدنت در دستانت جان بدهم...
در یک دست سیگار و در دست دیگر چای. و شب را سراسر سیاهی در بر می گیرد....