بعد به یه چیزی پی بردم. این که شاید توو یه دنیا باشیم. توو یه مسیر باشیم و به یه مقصد حرکت کنیم اما دیگه توو یه ماشین نیستیم. این منو ترسوند. بد جور هم ترسوند. طوری که سردم شد. طوری که مجبور شدم یقه ی کتم رو بدم بالا. و دستام رو بذارم توو جیبم. آدما میتونن برن دنبال درمان دردشون. مرهم رو پیدا کنن و به زندگیشون ادامه بدن. بعضی وقتا وقتش رو ندارن. بعضی وقتا دلشون نمی خواد. بعضی وقتا یه دستی به درد و زخمشون می کشن و می خندن و از جایی که مونده به زندگی سگی شون ادامه می دن. چیزی که می خوام بگم اینه که آدما از یه جایی به بعد از شنیدن دوستت دارم می ترسن. باور نمی کنن. روشون رو بر می گردونن و با یه تلخند یا پوزخند یا ریشخند و یا هر کسشر دیگری می گن نه ممنون. قبلا میل شده و مزه ی گوه میده. این خیلی بده. از اون چیزاس که باید سرت بیاد تا بدونی یعنی چی. مستفرغ شدن از شنیدن دو تا کلمه ی ساده ی خوشایند. بعدش همش یه مشت حرف مفته. حتی همین حرفا. توو این فکرا بودم که توو هندزفری چپی سعدی داد زد: خبرت هست که بی روی تو...توو هندزفری سمت راست اکویِ نیست نیست نیست...
و قرن های متمادی ست که از یوسفِ لبخندِ تو چه ترنج ها، چه شست ها، چه دست ها، چه سرها...
آدم هایی هستند که از یک جایی به بعد خندیدن را خیانت به رنج ها و زخم هایشان می دانند و دشمن قسم خورده ی خنده و لبخند می شوند...
مردی از ازدحام مهمانی به تنهایی تراس پناه می برد. به لیوان شرابش نگاه می کند، می بوید، می نوشد و ط,م گیلاس را در دهانش احساس می کند. در سرخی مانده در ته لیوان لبخند زنی نمایان می شود. میخواهد ببوسدش ولی نمی تواند. زنی می آید. دستهایش را در موهایش فرو می برد. در موهای زنی که هیچ شباهتی به صاحب آن لبخند خیره سرانه ندارد...
مار به یاد آر. زیبا بودیم ما. معصوم بودیم ما. گاهی فرشته وار می خندیدیم و گاهی شیطانانه گناه می کردیم. ما را و مرا به یاد آر. زیبا بودیم ما...