عقل خود را کبریتی کردیم و کشیدیم بر تن جهان؛ راهی که نیافتیم هیچ، ازدست‌رفته‌ای هم افزودیم بر تبار گم‌کرده‌ها. خوشا مومنانِ به نادیده‌ها...
عقل خود را کبریتی کردیم و کشیدیم بر تن جهان؛ راهی که نیافتیم هیچ، ازدست‌رفته‌ای هم افزودیم بر تبار گم‌کرده‌ها. خوشا مومنانِ به نادیده‌ها...
Birde bu durum var arasira karsima cikan. cok oncelerde ya da cok yakinda dusundugum ya da yazdigim fikirleri bir yazarin yazdigi satirlarin ortasinda gormek. bir an korkup geriye cekilip ve dunyanin ne kadar kucuk olduguna dair ve insanin ne derece tekrarci bir mahluk oldugunu anlamak. iste bende o gece oturmusum rahatca, kis gecesi, soguk ve sevimli ve kitap okuruyom. ve bir kac hafta once yazdigim bazi satirlar geldi aklima. iste sevdigim insanla bir gun gecirmek, sevismek, uyumak, uyanmak ve orada, lezzetin en tepesinde olmek ve defalarca yeniden okudum ve peygamberimizin de dedigi gibi aklimda kalmak icin bir kagita yazdim. luis ferdinand destouches boyle yazmis o gizemli ve guzek kitabinda: "bu dunyada ki saadet lezzetle olebilmekte. yani lezzetin icinde. geriye kalan her sey buyuk bir hictir. korkudur ki itiraf etmene musade etmiyor. ve sanat"...
متأسفم عزیزم، برای بار سوم کاکتوس هدیه گرفتی. حالا می‌توانی با خشک‌ترین صدایت بگویی که کاکتوسّیت را جزئی از خودت می‌دانی و هم خودت را کاکتوسی...
بگو، از امروز هم بگو زارع سوخته‌کشتزار، طالب بدمیوه‌ها و دیرخاطره‌ها و سیاه‌سمبل‌ها، بگو در تاریکی محزون شب، خوشه از کدامین خاطره چیدی که خارهایش انگشتانت را خونین کرد...
افتاده‌ام به بیهوده کسشعر بافتن. باید هم این روزها ورد زبانم بیتی باشد که ختم بیهودگی را در خود مستتر دارد: uzatma dunya surgunumu benim
درخت‌ها که سر خم کرده‌اند، برای همیشه‌ها، وداعی غمگین با آسمانی که غره به بلندای آنان بود. ما، کال و خام و نرسیده، تعجبی ندارد افتادنمان و سر سپردنمان به آب، آب پست...
در میانه‌ی جنگ کارمندهای اجیر‌شده‌ی تایپ‌کننده و امنیتی‌های گردن‌کلفت دندان‌تیز‌کرده برای برداشتن تکه‌ی بزرگ‌تر کیک، خنده‌دار می‌شود رگ‌های بیرون‌زده که در حقارتی خالصانه، به شکل "گل کاشتیم" سِرو میشوند در میان بولتن‌هایی که به دست غریبه‌ها و آشناها می‌رسند؛ در جنگ فیل‌ها، فقط موش‌ها له میشوند و کرم‌ها و مورها. حاشا که آن‌قدر کور بشوی که تو به توپ ضربه بزنی اما امتیازش برای دیگرانی نوشته شود...
متأسفم عزیزم، تو از نارسایی در انتقال چیزهایی که به آن‌ها فکر می‌کنی، رنج می‌بری. پس همیشه اینجا خواهی بود، میان دستان نامهربانِ "سوء‌تفاهم"...