در میانه‌ی جنگ کارمندهای اجیر‌شده‌ی تایپ‌کننده و امنیتی‌های گردن‌کلفت دندان‌تیز‌کرده برای برداشتن تکه‌ی بزرگ‌تر کیک، خنده‌دار می‌شود رگ‌های بیرون‌زده که در حقارتی خالصانه، به شکل "گل کاشتیم" سِرو میشوند در میان بولتن‌هایی که به دست غریبه‌ها و آشناها می‌رسند؛ در جنگ فیل‌ها، فقط موش‌ها له میشوند و کرم‌ها و مورها. حاشا که آن‌قدر کور بشوی که تو به توپ ضربه بزنی اما امتیازش برای دیگرانی نوشته شود...
متأسفم عزیزم، تو از نارسایی در انتقال چیزهایی که به آن‌ها فکر می‌کنی، رنج می‌بری. پس همیشه اینجا خواهی بود، میان دستان نامهربانِ "سوء‌تفاهم"...
ki kendinden gectin hep. omzuna aldin butun duslerini ve bir hayatin mahv olma pahasina bile olsa, onlardan vezgecmemen gerktigini ogrendin. iste burdasin simdi, iz birkmak istemedigin bir dunya, yasanmaz duruma gelmis bir hayat ve nice nice agaclarin bas egmesini goren bir cif goz...
در حین انجام حتی متوجه هم نمی‌‌شوی. ساعتی می‌گذرد و در رخوت، تصاویر تند و هیجانی جای خودش را می‌دهد به عینیات کند و واقعی. جزئیات مصیبت‌اند. بوی دهان. عرق. دندان‌های زرد. نافرمی تن. گوشت لَخت. برآمدگی‌های نالازم. موهای زاید. حتی شاید در آن لحظه حالتی دلخواه هم داشته باشند. از نظر تن ندادن تن به معیارهای متقلبانه‌ی زیبایی‌سنجی دیکته‌شده که هدفش یکسان کردن همه‌ی افراد است. اما بعد تمام‌‌شان بی‌معنی به نظر می‌رسد. رفته‌رفته صورتی ناخوشایند پیدا می‌کند. ساده است. راضی‌ات نمی‌کند دیگر. دل‌زده می‌شوی. چیز زیبایی نمی‌بینی. میل به دوری بیشتر از نزدیکی، جذاب می‌شود...
بفهم نفهم، شیفتگی و حیرانی نسبت به تبلور نبودن‌ها و نتوانستن‌ها و نکردن‌هایی که با تمام وجود به دنبالشان بوده‌ای و نشده‌ای و نتوانسته‌ای و نکرده‌ای، به هر دلیل و علت. ذره‌ذره تجمیع عقده‌هایی که در تبدیل به علاقه می‌انجامند. فهمیده‌تر از این‌ها که شق دومش را نگفته بفهمی. هرکس قهرمان‌های خودش را می‌پرود و بت‌های خودش را می‌تراشد. گستاخی. سرکشی. طغیان. عصیان. ترکیب‌‌های ایده‌آل کله‌شقی و دانش و جرأت. تمام مجانین. سرمستان. دیوانگان. رنجیرپاره‌کرده‌ها. چریک‌های بی‌وطن. دورافتاده‌ها. قدرندیده‌ها. رانده‌شدگان. زنده باد تمام انقلاب‌ها. زنده باد تمام سر باز زدن‌ها. زنده باد تمام زبان‌هایی که به رسواکردگی چرخیده‌اند...
که اگر نبود نوشتن، نمی‌توانستی قدم از قدم برداری در درون خود؛ این آغوش بی‌فاصله که به یادت می‌آورد، لذت نه در لذت بردن از درست‌کرده، که در درست کردن نفهته است...
نامه‌ها به مقصد رسید. اندوه پر کشید. ظل‌الله پایین آمد. نورالله بالا رفت. در میدان به هم آمیختند. مادرزاد. تن به آب تر شد. در اوج. رنگین‌کمان را ندیده، جان دادند...