آنانی که واقعی بودند...

پیشرو و طلایه‌دار بودن به اسم و رسم نیست؛ به شغل و کار و سن و سال هم. اینجا جایی‌ست که حادثه‌ها خود را نشان می‌دهند و فردی که در مرکز حادثه قرار می‌گیرد چه بسا هم ناخواسته پیشروی حرکتی بزرگ می‌شود و حتی شاید خودشان هم زنده نمانند تا اثرات کارشان را ببینند. خمینی فقیه‌ِ سیاستمدار بود و فروپاشی کمونیسم شوروی را هشدار داد. گلستان نویسنده بود و نزدیکی انقلاب و بازگشتی وارونه از مدرنیته به سنت را نشان داد. نجیب فاضل شاعر بود و در اشعارش از بازگشایی ایاصوفیه سخن گفت. اما به این‌ها نیست. به این نام‌های گردن کلفتی که توانسته‌اند از آینده سخن بگویند و پیشرو باشند.
.
حالا که یک سال از آبان نحس می‌گذرد، می‌توان از "محسن محمدپور" سخن گفت. هفده ساله‌‌ی کارگری که در میان اعتراضات به تصمیم بنزینی آقایان، جانش را از دست می‌دهد. آن هم هنگامی که پیراهنی سیاه منقش به ضریح و حرم بر تن دارد. او نمادی کامل از چیزی‌ست که جمهوری اسلامی کمر همت به نابودی‌اش بسته است. ضعیفانی که نه هوادارانی در نمایندگی‌های سیاسی رایج داخلی و خارجی دارند و به هجده سال نرسیده‌هایی که به گمانم جز زندگی معمولی چیزی دیگری نمی‌خواهند. عجیب نیست که بعد از چند ماه، تعریف مستضعفین هم دچار لغزش و تحریف می‌شود و دایره‌ی استضعاف فقط محدود به ضعفای طرفداران نظام. 
.
محسن محمدپورها کشته می‌شوند و با مرگ خود خبر از آینده می‌دهند. نصیب امثال محمدپورها جز ضرب و شتم و خون نیست. اما همان خون کافی‌ست تا وقاحت کذاب‌های بنفش را که از مشغول بودن دست‌هایش به کرونا و ترحیم سخن می‌گوید، عیان کند. مگر آبان سال قبل هم کرونایی در میان بود که شما دستتان مشغول باشد؟ اما دست که نمی‌تواند بیکار بشیند. شما را چه به دست‌گیری و بلند کردن و بالا بردن که خود در تعفن خود غوطه‌ می‌خورید.  اگر آبان پارسال آن همه خون هدر دادید، در آبان امسال بیش‌تر هدر خون می‌دهید در عنادتان با عقل و تدبیر و بی‌کفایتی؛ که اگر عقل و تدبیری در میان بود، این همه چشم چرا گریان بود؟
.
محسن محمدپور آدم حسابی‌ست. خیلی هم آدم‌ حسابی‌تر از کوتوله‌هایی که به توپ ضربه می‌زنند یا بی‌شرفانی که بازیگری را شاق‌ترین کار جهان می‌دانند. او یک ادم حسابی‌ست و می‌داند که که در زمانه‌ی زندگی بی‌ارزش تنها مرگ است که می‌تواند نهیبی باشد بر بیهودگی زشت زندگی بد. چه عیسای ناصری در جلجتا باشی و چه حسین‌بن‌علیِ کربلا. آدم حسابی می‌میرد و با مرگش راه را نشان می‌دهد و باز می‌کند و شرمندگی را می‌گذارد برای بازماندگانی که جرأت از خود بیرون رفتن را ندارند. آنان زمزمه نمی‌کنند؛ فریاد می‌کشند. اهل دو دو تا چهارتا نیستند و خلاف عقل معاش‌اندیش، چرتکه‌شکن‌اند. آنان در پی درست و غلط‌‌ هستند و ابایی از انجام دادن درست ندارند حتی اگر به قیمت جانشان تمام شود. 
.
تا از محسن محمدپورها حرف می‌زنی عده‌ای می‌نالند که آقا شما هم کاسب خون شده‌اید و می‌خواهید از این نمد کلاهی برای خود بدوزید و عده‌ای دیگر هم هم‌پای آنان می‌آیند که ما می‌خواهیم جمهوری اسلامی نباشد تا از حسن و حسین خلاص شویم. عده‌ی اول را چون جرأتی نیست که حتی در زبان و نه در دل هم، از دستی که تا مرفق به خون آلوده است تبرا بجوید و لعن کند و بیزار باشد، راه راحت‌تر را انتخاب می‌کند تا با میان لحاف خوابیدن هم به خدا برسد و هم خرما. دسته‌‌ی دوم را اما باید ارجاع داد به خواندن تاریخ آزادگی تا بدانند حسین برساخته‌ و متعلق به جمهوری اسلامی نیست که با از او حرف زدن، شبیه آنان شویم. و یادتان باشد که ما تا آخر عمر از آبان سخن خواهیم گفت. کاسبی ما همین است. راوی روایت‌های از یاد رفته بودن.
.
اما در هر جایی هم بی‌شرفانی پیدا می‌شوند که پیلاطس‌وار دست‌های خود را به نشانه‌ی پاک بودن بالا ببرند و یزیدانه مسئولیت خون‌های ریخته شده را به گردن زیادها و شمرها و عمربن‌سعدها بیندازند. عجیب این که در آبان هم، در تناسخی جالب روح پیلاطس و یزید سر از عبا و عمامه و کت‌وشلوار در آورده بود و یکی از باخبر شدن در صبح جمعه سخن می‌گفت و دیگری از شلیک به پا. اما سخت نبوده و نیست، دیدن دلار سی هزار تومنی و تورم چهل درصدی و ارزان‌سازی نیروی کار و بی‌توجهی به مرگ چند صد آدم در شبانه‌روز در آبان بعدی. تمام این‌ها در آبان نود و هشت عیان شد و حتی قبل‌تر از آن، در رقابت آدم‌کش و فاسد که نمایش خنده‌داری به اسم انتخابات را اجرا کردند.
.
دوران پیامبرها و اعجازها و آیات و عصمت‌ها گذشته است اما آدمی تا صحرای محشر خواهد دید و خواهد شناخت و خواهد گفت.  رسیدن به ورای زندگیِ عادی زیسته توسط بی‌شمار دیگران و معنایی دادن به زندگی اما جرأتی به اندازه‌ی شیر می‌خواهد و ثقلی در بعد کوه. کم‌ترینی از کم‌ترین‌ها بتوانند به آنجا برسند و به امکان زیستن و آفریدن پشت کنند و در مرگ خود، معنایی هزار بار عمیق‌تر و بزرگ‌تر به زندگی خود بدهند. خوشا محسن محمدپور و محسن محمد‌پورها که توانستند خود را آزاد کنند و بدا به حال ما که تن‌داده به این ذلت و نکبت، هر روز بیش‌تر از قبل، مستوجب و مستحق ذلتی ذلیلانه‌تر از ذلت قبلی می‌شویم. 
.
یک سال. یک آبان. یک زخم. یک ننگ. یک خون...

نقطه‌ی شروع...

حداقل اسامی و القاب با کارهایی که افراد انجام می‌دادند، متناسب بودند. به کسی که جان و مال مردم را غارت می‌کرد، حرامی می‌گفتند. باکره مستقیما اشاره به بکر و دست نخورده بودن داشت. درمان‌گر دردها را حکیم صدا می‌زدند. حالا چه؟ حالا که کلمات هم از شکوه خود خالی‌اند و هم از معنای خود...

uzgunum sevgilim

ama ben kostum guzelim, nefesimin sonuna kadar hemde kostum.icimde yanan bir yangin vardi ve ben onu sondurmek icin tum hizimla kostum ama o yangin daha cok a alevlenerek ve cogalarak icten ice beni yandirmaya basladi. aciya aciya, acita acita kenidimi avutmak ve bu avutmkla unutmaya calistim. ben hep unutmamak la unatamamak arasinda gidip geldim. ben butun hayatim boyunca kacitim. benim yuzume vuran butun o yalanlari kacarak gormemege calistim. meger ben yokmusum, meger ben buyuk bir yalandan ibaretmisim. meger ben ic yasamamisim ve butun bu olaylar bir yalanmis. durmak. oldugum yerde hep durmak ve butun zamanimi, en degerli seyimi bilerek bosuna harcamak. bu kucucuk yerin etrafinda seyahet etmek. benim hayatim buymus meger. bir nevi yalan, bir nevi uyanmasini hic bilmedigim bir kabus. bak, yirmi bes yasima geldim ama hala ruya nedir diye sorsan cevabini bilemem. sevgi nedir bilmem. hayatim boyunca meger bir adim bile olsa ileri gidememisim, sadece oldugum yerde derine, en derine olan noktayi ararak bu yasa gelmisim. ve o derini, o karanti dolu ve esrarengiz noktayi bulamamisim. cok tuhaf ya. yani nerden bakarsan bak cok ama cok tuhaf. bu duruma gulmeli yoksa aglamaliyim mi? bazen gidip gelen bir intihar hevesi beni odamin ya da gunduz ortasinda isimi yapaykan beni avucunun icine aliyur. gecici ama korkutucu. baya hemde korkutucu. en cok ta cok guzel ve neseli gecen gunlerde. kendi kendime fisildamak. gunun sonunda. cok guzel bir gunde ve ben artik intihar edecegim. ama yok. daha bana ihtiyaci olan insanlar var ve benim bunu yapma hakkim yok. daha yasamak zorundayim. bu sefalete katlanmak ve ses cikarmamak. ama ne olurdu da bir derin uykuya gitseydim de uyandigimda annem istidgi gibi yirmi yasinda daha genc bir kiz olsaydi ve ben bu dunyaya hic gelmemis ve bu kadar aciyi gormemis olsaydim. ah butun omur aciyla gecmekte ve buna da bir son ok galiba. ama sahiden geride na kalmis? ne kazandim simdiye kadar? ne kaybettim? bu gece olsem hangi buyuk olayi kacirmis olurum ki? ama iste. istemeden de olsa bu kotu hayata katlanmak zorundayim. ve sana soz beni hic sevmeyen kadin, cokta uzak olmayan bir gunde, kendi ellerimle. soz. sahiden. cidden. uzgunum guzelim ama artik inanmamak inanmayi yendi. artik inanmak cok zor. imkansiz kadar...

ویوا...

در این دوره و زمانه که یک مشت احمق فریب‌خورده همراه با سیل رسانه‌های نفتی و رانتی، در پی هر شکستی خیابان‌های بالای شهر را پر کردند و شادمانه به خوشحالی پرداختند، غزه قوی باقی مانده است. دیدن روحیه‌ی مردم غزه به ما نشان می‌دهد که علی‌رغم تمام تلاش‌های دولت‌های مختلف برای یکپارچگی فرهنگی و فکری، اما هنوز هم دوران سلحشوری به پایان نرسیده است. چه با سنگ، چه به گلوله، چه با موشک و چه با فریاد؛ این را در امروزی می‌نویسم که در دیروزش، نمازگزاران فلسطینی یک هیئت اماراتی را که تحت مراقبت پلیس اسرائیل وارد مسجد الاقصی شده بودند، بیرون کردند و به آنان گفتند که اجازه نمی‌دهیم سازشکارانی امثال شما با ما صحبت کنید. غزه فرو نریخته است که هیچ، بلکه سراپاترین است. غزه قوی‌ترین باقی خواهد ماند.


توضیح لازم: سلحشوری، آرمان و مرام، پیش‌کش خیلی‌ها؛ همین که سر دیگران کلاه نگذارید، دروغ نگویید و مسئولیت‌پذیر باشید، برای ما کافی‌ست.

سیاوشی اندر شرار فتنه‌...

رضا امیرخانی جایی نوشته بود: خمینی اگر نبود، کجا ما را جگر نوشتن بود؟  و من می‌گویم تو اگر نبودی، کجا ما را جگر دیدن بود؟ کجا ما را جرأت چشم باز کردن بود؟ کجا ما را جسارت رو برگرداندن بود؟ تو ما را با معنای کینه آشنا کردی و بُردی به میانه‌های شمشیر و زخم تا بدانیم وقتی از کینه‌های بدر و حنین سخن می‌گویند، از چه عمق جراحت‌هایی حرف به میان می‌آورند. تو که عزم، جزم کردی برای آمدن و از برای هم زدن بازی آنان و بازی دادنِ هیچ‌گاه به بازی راه نیافته‌ها، مجتبی‌یشان خزید سمت سردار خلبانِ کت‌‌وشلواری و فرمانده‌شان از قلم کردن پایت خواست در همان اول کار استقامت تو را بیازماید. تو در انقلاب خمینی، انقلابی دیگر کردی و اکنون را حائل، میان گذشته و آینده‌ی پس از خود؛ تا همگان بدانند که "والله بالله تالله سال‌های هشتاد و چهار تا نود و دو دیگر تکرار نمی‌شود" استعارتی را در خود پنهان نداشت و حقیقتی‌ بود که پهلو به آرزویی ملبس نشده به واقعیت می‌زد و آخر سر هم رنگ واقعیتی تمام و کمال به خود گرفت.
.
تو چشم ما را باز کردی و نترسیدی از جوجه‌هایی که به آنان بال و پر دادی و پرواز آموختی و در قفس را هم باز گذاشتی تا بتوانیم کرکس را از کبوتر بشناسیم. کرکسان به رسم نمک‌نشناسی که عادت طبع تمام نکمدان شکسته‌هاست، از تو بریدند و بد گفتند و بد کردند و بد راندند و سزای بد کردن خود را هم چشیدند. اما تو را ترسی نبود و نیست که لات کوچه‌ی مردان را نه هراسی از لعن و طعن چند حرامی به دل باشد و نه از پرواز دست‌ساخته‌های بشری که دیوسیرتان جهود بر فراز سرت پرواز دادند و حقا که تو بتوانی مردانه ایستادن و مردانه حرف زدن را ترجیح بدهی به انتخاب عافیت جان و قرار گرفتن در پشت شیشه‌های محافظ لرزان؛ که هم حفاظت در دست دیگری‌ست و هم عزت.
.
 ما چه می‌دانستم استوانه یعنی چه؟ ما را چه قرابتی بود به حق کم و زیاد او بر گردن از بزرگ‌ترین تا کوچک‌ترینشان؟ ما که در میانه‌های اعتراضات معیشتی مشهد و اراک و مبارکه در دهه‌ی هفتاد لابد در صلب پدر جا خوش کرده بودیم؛ ما چه می‌دانستیم هاشمی یعنی که؟ او که سرش را بر زمین گذاشت و مُرد و آه و اشک و واویلای از راست‌ترین تا چپ‌ترین شروع شد؛ تازه فهمیدیم که تو یک نفر را شکست نداده‌ای، تو یک تاریخ را شکست داده بودی. تو یک افعی هزار سر را دور نگه داشته بودی از خوردن سر مردمان این ممکلت. که عفریته‌اش مگر زبان باز نکرد که سلف تو، امتداد پس از او بود و خلف تو هم مگر امتداد او نشد؟ 
.
حالا اویی که تو را منع می‌کرد از انتخاب معاون اول، دست و پا می‌زند برای خلاص مملکت از دست شاه سلطان حسین‌اش و باید هی داد بکشد تا حرفش شنیده بشود و هی تن دهد به مدام گلوله تا لحظه‌ی بالا بردن جام زهر. اما تو نهراسیدی. تو پا پس نکشیدی. تو فرو نرفتی. بیش‌تر رفتی. عمیق‌تر شدی. دقیق‌تر هم. شهید تهمت شدی و خُلقِ خدادات هم لایق توهین و هتک حرمت. مرد یا باید از حق گوید و یا دیگر هیچ چیز نمی‌گوید. و تو گفتی و دست برنداشتی از حقی که در حمایت از مظلوم داشتی و بلندتر و اول‌تر و سینه سپرتر از همیشه ندا دادی غاصبان را به استعفا، که نه عرض خود ببرند و نه زحمت ما بدارند. آن قائم مقام سپاه هرگز سربازی نرفته و آن متکی به علم ننه جون و آن نخست وزیر دهه‌ی نورانی شصت برای تو لقمه‌‌ای نبودند لایق که افتاده را پا زدن نه از مردانگی تو بود و نه شناخت ما از تو. کار تو، تکه تکه کردن بت‌هایی بود که برای ما تراشیده بودند. یادت هست، یادم هست او که به دست‌خط تو جواب نداد، دست‌بوس روحانی شد. یادم هست او که تو را غرق در فساد خواند، از فساد نزدیک‌ترین فرد به خودش به فرش رسید. یادت هست او که تو را انحرافی نامید، در استخر چه کسی مُرد؟
.
ما این‌ها را یادمان است. گفته و ناگفته و از یاد نرفته. روایت غریبی‌ست که آن‌ جنده و جاسوس‌هایی را هم به یاد می‌آوریم که در ‌عقل‌شان، سه از سی بزرگ‌تر است. تفاوت تو و مدعیان بی‌عمل از تهدید به بیرون بردن دانشجویان از زبان آن عاقد تا لبخند بر دانشجویان بود که ذدر مقابل تو، عکس‌های تو را آتش می‌زدند.  اما تو جاودان شدی در اشک آن پیرزن خیر مدرسه‌سازی که از شنیدنِ " تنها هستم"ِ تو، تا صبح نخوابیده بود. تو در اشک روستایی‌ای که باور نمی‌کرد جلوس رئیسِ جمهورش را بر سر سفره‌ی روستایی‌اش، در "مهدی می‌آید"ِ  چاوز، در طرد شدنت از سوی برادر خونیِ خودت، در دستان آفریقاییانی که تبرک را در تو می‌جستند، در شنیده شدن صدایت در اقصی نقاط این خاک، در زبان ‌بی‌گرهت در دانشگاه کلمبیا، تو در هذیان کودک‌کشی که "کاری خواهیم کرد که او نابود شود و کسی جرأت نکند اسمش را بیاورد" جاودان شدی. 
.
تو اگر نبودی، ما نمی‌توانستیم ببینیم دود شدن و به هوا رفتن "الهی الغوث الغوث" جماعتی را در میان استخوان‌هایِ از تنِ عیانِ رفیق نزدیکت. شاگرد مکتب تو مظلمه‌ی ظالم را دستگاهِ رسواسازی او کرد و لبخند او را در زهری میراند. حتی به دریدن پیراهن از تن که تو را هم به تمنای رقصی چنین میانه‌ی میدان وا داشت. که آن عیاری و قلندری هم از تو بود و تو او را استاد بودی و نه او تو را.  تو به ما بی‌خایگی سیاستمداران خود ژنرال‌پندار و انگلیسی‌دان و در انگلیس خوانده ‌و آخوند‌های سوگند از یاد برده و چپ‌های شامپاینی‌خور  را نشان دادی. حالا بروند و بیفتند به پای شیطان. حالا طلب بخشش از کسانی بکنند که به خون و خاک این خطه تشنه‌اند. قله را نشان دادی، دره را انتخاب کردند. از ساختن و درست کردن سخن گفتی، شکستند و ویران کردند. با تو دست ندادند تا از همه چیز دست بکشند. تو اگر نبودی، ما را کجا جگر دیدن بود؟...

آغشته به نفرت...

سهم من از او، در تنهایی به هذیان نشستن است. حالا بهتر می‌فهمم که او میراثی جز این برایم باقی نخواهد گذاشت و خودش هم به این امتداد آگاه است و تمام تمناهای عاجزانه‌اش برای مثل او نشدنم، طلب بخششی‌ست اندوهگین برای آنچه که بی‌اختیار او، از او در من خواهد ماند...

تا لکه را لال کنم...

چشم که باز کردم، تو گقتی لکه‌ای بر صورتت افتاده و چشم نزدیک‌تر آوردی که بدانی چیست. سرخ اگر بود می‌گفتی خون، سیاه بود اما به تیرگی خون. دست بردی و پاک نشد، محو نشد، از بین نرفت. همان بود که بود. بی‌ازدیاد و بی‌زوال. می‌خندیدی که غم‌انگیز است که آدم خودش شروع کند و خودش نتواند تمام کند. خواب نبودم و کابوس نمی‌دیدم. پس بیدار هم نمی‌شدم. من زنده بودم و لکه‌ی سیاه دید و دنیایم را سیاه می‌کرد. من محکوم بودم که یک عمر با این لکه زندگی کنم و ببینم و طعنه‌ی دیگرانی را تحمل کنم که چرا لکه را از چشمت پاک نمی‌کنی؟ تو نمی‌‌توانستی بفهمی که دیوانه شده‌ام یا خودم را به دیوانگی زده‌ام و می‌گفتی هم که فرقی نمی‌کند. اما فرق داشت. اما فرق دارد. اما گمان می‌کنم باید فرق داشته باشد. اما امیدوارم که فرقی وجود داشته باشد میان دیوانه شدن و خود را به دیوانگی زدن. پس چرا آینه نیاوردی با خودت؟...

هله‌لویا...

درهای زیادی هستند که طی این چند سال به روی خودم بسته‌ام. کنکجاوی‌ای هم نداشته‌ام درباره اینکه در آن سوی درها، درون آن اتاق‌ها چه می‌گذرد و چه می‌شود. احتمالا به این دلیل هم چیز زیادی در این سال‌ها در من عوض نشده باشد؛ چیز قابل اعتنایی که بشود گفت ببین این آدم اینجوری نبوده و جور دیگری شده. نمی‌دانم. شاید هم بوده. اما این یکی از ثابت‌ترین چیزها درباره‌ی من باشد که همیشه در من است و احتمالا با خودم به گور خواهم برد: همان نقشِ گونِ شعرِ شفیعی کدکنی. هر جا پرت شده‌ام، شروع کرده‌ام به ریشه دواندن و جرئی از ‌آنجا بودن و عدم میلی به کندن و دور شدن و حتی تا آخر عمر راضی به این تحمیل‌های ناخواسته. اعتماد به نفس؟ خودشیفتگی؟ تفاخر؟ احمقانه‌ست. من همیشه به چشم احمق به کسانی نگاه می‌کنم که می‌خواهد کاری را که انجام می‌دهند، بزرگ جلوه بدهند. ین را ناشی از کوچک بودن آن‌ها می‌دانم. چه شاملویی که زندانی شدن در پانزده- شانزده سالگی را فخر می‌گفته و چه رویایی‌ای که در بیانیه‌ی شعر حجمش مدام ادعای فلان و بهمان می‌کند. برای من همین‌جا مرکز جهان است. همین جایی که ایستاده‌ام و می‌توانم یک دایره دور پاهایم بکشم. کوچک است. مگر توان دست دراز کردن در جایی که ایستاده‌ای چه‌قدر می‌تواند باشد؟ از یک متر هم کم‌تر. بیرون این دایره بی‌اهمیت است. تمام اهمیت این دایره به من است و از من و در من و با من. نه چیز دیگری. هیچ چیز دیگری. و هر چیز دیگری نسبتش با من را با این دایره مشخص می‌کند، مشخص می‌کنم. و خب طبیعی‌ست که در چنین وضعیتی آدم نمی‌تواند جلو برود یا عقب. او اختیار حرکت ندارد. او با حرکت آشنا نیست. او فقط می‌تواند از این دایره‌ی کوچک، به اطراف خود بنگرد و شروع کند به وراجی و در خاک بیش‌تر برود و با خاک مأنوس‌تر باشد تا با چیز دیگری. حرف‌های زیادی هست که باید به تو بگویم؛ با بی‌توجهیِ تمام و کمال به تمام حرف‌هایی که تاکنون هم نشنیده‌ای. اما خوبم در این دایره. در همین دنیای کوچک. حسرتی در با نخ و سوزن افتادن به جان گذشته و وصله زدنش به آینده نیست در من. اینجوری دلم هم نمی‌سوزد از لرزش دست‌هایم در دوباره رخ داداندن گذشته. هر چی هم باشه، تقدیر چیزی رو از آدم نمی‌پرسه و رک و راست حرفش رو به آدم تحمیل می‌کنه. پس، من همون گونِ شعرِ شفیعی کدکنی. نه پای رفتن و نه هوس سفر. همین‌جا به صحبت با غبار بیابان. شکوفه و باران ارزانیِ تو عزیزم، حتی نسیم هم...

عبور، مرور، اندورن، درون...

هیچ چیزی ممکن نیست. احساس بدی‌ست که بفهمی هیچ چیز ممکن نیست. تمام تلاش‌ها محکوم به شکست و تسلیم‌اند و این باعث از دست رفتن اهمیت هر چیزی می‌شود و با این همه باید هر روز صبح در همان ساعت همیشگی بیدار شوی و عجله کنی تا عقب نمانی. همان نقش‌های اجتماعی به زور چسبانده شده را بازی کنی. هرچه‌قدر هم بخواهی صم بکم بمانی، باز هم برای جوابی و سلامی باید زبان باز کنی و حرف بزنی تا فکر نکنند مشکلی چیزی داری. باید خودت را بیکار نگذاری تا موریانه‌ها بر ذهنت حاکم نشوند و شروع نکنند به جویدن و از میان بردن بسم‌الله‌ها. قدم‌ها را باید تند کنی تا نبینندت و نبینی‌شان و گوش پر می‌شود از صداهای بلندی که این چرا می‌دود؟ مکث نباید بکنی. نباید فریب این دانه و دام را خورد. ماندن و در تلاش جوابی بودن، به تله افتادن است؛ باید تندتر قدم برداری تا زودتر برسی به غار تنهایی خودت و در تاریکی شب آیه‌های ناامیدی را برای خودت قرائت کنی و  آگاه باشی به طولانی‌ بودن شب‌ها و زیبایی آرام خلوت خاص خود و تنها در تنهایی شب اثری از شکست در نگاه من نیست. آره عزیزم، من خودم را تنها می‌بینم؛ حتی با تمام چیزهایی که به من داده‌ای...

مقصد...

جذابیت آدم‌های خلوتی که فکر پیشرفت ندارند، توقعاتشان در هماهنگی کامل با رفتارهای خودشان به سر می‌برد و دنیا به آنان چیزی بدهکار نیست...