او هیچ وقت مرا نیازرد. تنها شبی، با لبان سرخش به گونه های خشکیده ام حیات بخشید...
او هیچ وقت مرا نیازرد. تنها شبی، با لبان سرخش به گونه های خشکیده ام حیات بخشید...
در آتشکده یِ اشکِ عاشقان هزار ساله ات تو را می پرستم...
ذاتا بر روی طناب باریکی حرکت می کردم. ذاتا خیلی بلند بود... مرا تو هل ندادی...
زندگی قمار بود و منی که از قمار سر در نمی آورم، آدم داو گذاشتن...
تو نفرت انگیزانه زیبا بودی و همین برای دوست داشتنت کافی بود...
روزی در کنار همین ته سیگار های مچاله کرده در قوطی آدامس قهوه ات دلتنگت خواهم شد...
مرا با خود به عمیق ترین دریاهای رنج بشری ببر تا خود را در زخمی ترین ترانه های جم آدریان با اشک و خون غسل عشق دهم...
"Cem Adrian’ın Artık Bitti şarkısı çalacak. “Her şey bir gün biter, herkes bir gün gider” diyecek. Aklına gelecek o giden ve üzüleceksin. Kabullenmeye çalışacaksın gittiğine. İstemesen de alışacaksın. Sonra gecenin sessizliğin de hayallerine dalacaksın. Ardından “Her acı bir gün geçer. Artık bitti. Acımıyor artık geçti” diyecek şarkıda. Senin o an kalbin sıkışacak ve gecenin sessizliğini gözyaşlarınla, ..hıçkırıklarınla böleceksin."
از زخم هایی که بر قلبم گذاشته ای تاجی خواهم ساخت و آنقدر بر روی سنگفرش های جلجتا قدم خواهم زد تا مسیح بر من متجلی شود. حتی شاید او هم حروفِ اسمِ تو را بر لبانش زمزمه کند...