گاهی آدمی می‌ترسد که کتابی را دوباره بخواند، فیلمی را دوباره ببیند یا عکسی را دوباره از جیب مخفی کیفش بیرون بیاورد. گاهی آدمی حتی می‌ترسد که از جایی دوباره عبور کند یا به بعضی از وسایل دست بزند چون یادی که با این دوبارگی در انسان زنده می شود دردناک و جانکاه است. دردناک و جانکاه...
در روزگاری که کینه‌ها به کنایه‌ها تبدیل می‌شوند و مردان زنانشان را شبیه فاحشه‌ای بر سر هر کوی و برزن به فروش می گذارند و لباس می‌پوشانند و مفاهیمی شبیه شرف و احترام لگدمال می‌شوند و به قول های داده شده عمل نمی شود ما چرا زنده‌ایم؟ ما هنوز چرا می‌خواهیم ادامه بدهیم؟ ما چرا نمی‌میریم شمس؟...
و فراموش نکن که دستانم قبل از تو چه قدر سرد بودند و این که بعد از تو هیچ کس به آن‌ها فرصت گرم شدن نداد...
آدمی تسلیم می‌شود. در مقابل سرنوشتی که از پذیرفتنش سر باز زده. در برابر حرفی که روزی انکارش کرده. در میان دستان کسی که روزی دوستش نمی‌داشته است...
عصاره‌یِ زیباییِ لیلاهایِ تمامِ اعصار را با خود داشت. آوارگیِ تمامِ مجانینِ تاریخ بر دوش هایم سنگینی می کردند
و این روزها کابوسی رهایم نمی کند؛ از بلندی بالا می روم، به سختی. به اوج می رسم. سیاهی همه جا را در خود محو کرده است. به پایین نگاه می کنم. تمام عزیزانم در پایین هستند اما هیچ کدام نگاه نمی کند، هیچ کدام نمی بیند مرا. می‌افتم عیسا. از آن بالا می‌افتم. این کابوس، این کابوس تنها چیزی‌ست که برایم به یادگار گذاشته‌ای عیسا؟
نامم را صدا بزن. صدا بزن تا گمانِ فراموشی گمم نکند در دالانِ زمان...